توعشق به خودت را درقلبم قراردادی،مراشیفته خودکردی وبه من مهربانی های زیادی نمودی!

اما من به سوی دیدار تونشتافتم،چراکه خودرابه گناه الوده کردم!

توبه من این همه مهربانی کردی اما من ازتو فرارکردم!

من خود به پرونده اعمالم نظری کردم وگناهان زیادی در آن یافتم پس چگونه بااین همه گناه به دیدارت بشتابم!

اما اگر توازمن راضی شوی  ورحمت خورابرمن نازل کنی ،پس خوشا به حال من!1

1.صحیفه السجادیه،ج595،بحارالانوار،ج91،ص135.

منبع:خدای قلب من ،دکتر مهدی خدامیان آرانی،قسمت25.