کوفیان از سال 61ه.قبه بعد،در آتش ندامت از کوتاهی در حادثه کربلا می سوختند وسر آمدن کوفه ، از بی وفایی وپیمان شکنی خویش نادم گشته وبرگناه خود افسوس می خوردند وبه فکر توبه وتدارک آن بودند .آنها تحریکات پنهانیومخفیانه ای داشتند وخود رابرای شورش وقیامی آماده می کردند،تاخبر مرگ یزید به ایشان رسید.توابین کنار قبر مطهر سالار شهیدان جمع شدند وباناله وانابه پیمان بستند که برضد امویان بشورند وتاسرحد شهادت بتازند وخون خودرابه کفاره گناه خویشتن بریزند.آنان از آنجا به سوی شام حرکت کردند ودرعین الورده،باسپاه عبیدالله بن زیاد به پیکار پرداختند.پنج هزارتن از کوفیان شیعه ومخالفان بنی امیه باسلیمان بن صرد همراه شدندوازاین تعداد،حدود یک هزار تن به فرماندهی رفاعه بن شداد موفق شدند از معرکه جان به سلامت ببرند وباز گردند.ستاره قوابین درعین الورده غروب کردوباقی مانده آنان ،بعدها به مختار پیوستند.

منبع:تاریخ تشیع 1،نویسنده دکتر سید احمد رضا خضری،ص207.