اما صادق (عليه السلام)-هنگامي كه درباره روز عاشورا تاسوعا ومظلوميت سيدالشهدا0عليه السلام)صحبت مي كرد-فرمود:تاسوعاروزي است كه اما حسين (عليه السلام)ويارانش در كربلا محاصره شدند ولشكر شام از هر سو گرد آنها راگرفت (وهمه راه ها را برآنها بست).پسر مرجانه وعمر بن سعد از كثرت وفراواني لشكريان شاد وخوشحال گشتند وسيد الشهدا(عليه السلام)واصحابش راضعيف شمردند ومطمئن شدند كه كسي به ياري آنها نمي آيد و اهل عراق نيز آن حضرت را كمك نخواهند كرد ودر آخر فرمود:پدرم فداي غريبي كه او را ضعيف شمردند.
جمله اخير در كلام آن حضرت و امثال آن در احاديث معصومين(ع) دلالت بر حزن و اندوه و بي تاب شدن از مصائب دارد.
دارو رقي گويد:نزد امام صادق عليه السلام بودم،آب طلب كرد ونوشيدوشروع به گريه نمود،چشمان پرازاشك شده بود،سپس فرمود:اي داود!لعنت خدابرقاتل امام حسين(عليه السلام).دربعض مصادر اضافه شده:ياد امام حسين(عليه السلام)عيش انسان رامكدرمي كند،نمي شود كه من آب سردي بنوشم وامام حسين(عليه السلام)راياد نكنم!