سخن اما علی

قال امیرالمومنین(ع): ضع امراخیک علی احسنه حتی یاتیک مایقلبک منه.ولاتظنن بکلمه خرجت من اخیک سوء وانت تجدلها فی الخیرمحملا.

اعمال برادرت رابرنیکوترین وجه ممکن حمل کن،تادلیلی برخلاف ان قائم شودوهرگزنسبت به سخنی که برادارمسلمانتصادرشده گمان بدمبر،مادام که می توانی محمل نیکی برای آن بیابی.

 

منبع:اصول کافی،جلد2باب التحمه وسوءالظن حدیث 3

 

انتظار

مکاشفه

معصومه سبک خیز

 یک بار از جبهه برام تعریف می کرد . می گفت کنار :یکی از زاغه مهما تها سخت مشغول بودیم  تو جبهه های مخصوص ،مهمات می گذاشتیم ودر شان میبستیم .گرم  کار ،یک دفعه چششم افتاد به یک خانم محجبه ،با چادر مشکی داشت پا به پای مه مهمات می کذاشت  تو ی جبهه ها . با خودم گفتم :حتما از این خانمها ییه که می آن جبهه .

اصلا حواسم به این نبود که هیچ زنی را نمی گذارند وارد آن منطقه بشوند . به بچه ها نگا ه کردم مشغول کارشان بودند وبی تفاوت می رفتند ومی آمدند .انگار آن خانم را نمی دید .قضیه عجیب برام سوال شده بود . موضوع ،عادی به نظر نمی رسید .کنجکاو شدم بفهمم جریان چیست .رفتم نزدیکتر .تا رعایت ادب شده باشد،سینه ای صاف کردم وخیلی با احتیاط گفتم :خانم  جایی که مردها هستیم شما نباید زحمت بکشین .

می روم جبهه

می روم جبهه تا زیبا بمیرم                                                   می روم سرمست تا از باد صهبا بمیرم

ماهی ام من زین لجنزار کثیف                                            می روم تا اندرون آبی دریا بمیرم

می روم تا جان جانان وانهم                                                 تا که تنها فارغ از دنیا بمیرم

می روم تا جمله  انسانهای عالم                                            درس انسانی دهم آنگه بمیرم

می روم تا ره به سوی حق برم                                            در ره دین مبین خالق یکتا بمیرم

می روم با عزم راسخ در هوایش                                         همچو بلبل دامن گل با دلی آرام بمیرم

می روم تا عشق را گرمی دهم                                          همچو مجنون در ره لیلی بمیرم

می روم تا اغوج گیرم چون عقاب                                      تیز تک در اوج لذت ،اندر آن بالا بمیرم

می رم تا مرگ را رامش کنم دانی کجا ؟                             می روم تا جبهه تا آنجا  بمیرم                       

دل نوشته

دل است دیگر…

گاهی هوس می‌کند!!!

 

هوسِ شب‌های مدینهالنبی…❤️

هوسِ نگاه‌های اشک‌آلود به گنبد خضرا…❤️

هوسِ دردودل با رسولِ مهربانی…❤️

هوسِ نشستن در حیاط چتری…❤️

هوسِ خنکای سنگ‌های مرمر آن مسجد حتی…❤️

هوسِ ایستادن پشت درب‌های بقیع و اشک ریختن و اشک ریختن و اشک ریختن…❤️

هوسِ سعیِ بین مسجدالنبی و بقیع…❤️

هوسِ…❤️

 

دل است دیگر…

گاهی می‌گیرد!!!

 

از بی‌مهری‌ها به رسولِ مهر و عاطفه…?

از جنایت و خشونت و نامهربانی به اسمِ پیامبرِ مهربانی‌ها..?

از تفرقه‌ی امت پیامبرِ حافظِ وحدت…?

از بی‌اخلاقی‌ها نسبت به آن خلق عظیم…?

 

دل است دیگر…

خیلی چیزها از خدا می‌خواهد!!!

ولی همه‌اش شاید خلاصه بشود در:

 

#عشق_محمد_و_آل_محمد در دنیا

و دستگیری‌شان در آخرت ???

 

دل نوشته شماره دو مربوط به جناب حسین حیدری

 

یا رسول الله!

کار از شکوه و شکایت گذشته است!