خداوند متعال در قران مي فرمايد:لايسخر قوم من قوم؛حجرات11

نبايد گروهي گروه ديگر را مسخره كنند.

دكتر ضياءالاطبا،از طبيان قديمي،ميگفت:تابستان بودوبيماران به مطب من مي آمدند
ومن آن هارامعانيه مي كردم،نسخه قبلي را مي گرفتم دوباره نسخه مي دادم.
يكي از آن بيماران زني بودژ،وقتي به او گفتم:نسخه ي قبلي كجاست؟
گفت:آن را جوشاندم وخودردم!گفتم:كاغذ را جوشاندي وخوردي؟
گفت: بله. گفتم حيف ناني كه شوهرت به تو مي دهد!!زنان ديگر كه آنجا بودند به او خنديدند؛ومن براي او مجددانسخه نوشتم وگفتم:دواهاي آن را بگيري بجوشان وبخور،نه خود نسخه را. وقتي بيماران همه رفتند،آخرين نفر حاج آخوند (پدرمرحوم راشد)آمد،بچه اش راديدم وبرايش نسخه اي نوشتم.مردند،پس از آن گفتند:مي خواستم خدمت شما عرض كنم كه آن كلمه اي كه به آن زن گفتي وزن هاي ديگر خنديدند،قشنگ نبودوآن زن درميان بقيه زن ها شرمسار شد.
من ناگهان مثل كسي كه از خواب بيدار گردد،به خودآمدم ومتوجه شدم كه چه بسيار از اين شوخي ها كه مي كنيم ومتلك ها كه مي گوييم،به خيال خودمان خوشمزگي مي كنيم وتوجه نداريم كه درروح طرف چه اثري دارد.
منبع:مردان علم درميدان عمل،ج 2 ،ص438
به نقل از:فضيلت هاي فراموش شده،ص125