بعد از فتح خرمشهر،يك روز درتهران به اتفاق حاج احمد به ستاد منطقه 10سپاه رفتيم.درآنجا به سراغ ماشين سفيدي كه شيشه هاي بغل آن شكسته بود

واز عراقي ها غنيمت گرفته بوديم،رفتيم.پچه ها گفتند:«حاج آقا اين ماشين شيشه نداره،بااين نريم.ممكنه خداي ناكرده،سر يه چراغ قرمز ؛نارنجكي توي ماشين بياندازن.»

اين صحبت بچه ها به خاطراين بود كه در آن ايام ،اوج تحركات تر وريستي منافقين بود،به طوري كه اين گروه وطن فروش ،شعار رذيلانه ضربه زدن به بدنه رژيم باروزي 30ترور

رابه اجرا گذاشته بودند.خلاصه حاج احمد اعتنايي به صحبت بچه ها نكرد وسوار همان ماشين شديم وبه راه افتاديم. روي پل سعدي بوديم وداشتيم درباره همين مسئله بحث

مي كرديم كه حاج احمد گفت:«بي خود شلوغش نكنين!ما رو توي كردستان نتونستن از پا در بيارن. بعثي ها هم نتونستن از دست ما خلاص بشن. مطوئين هم نمي تونن

هيچ غلطي بكنن. اگه بنا براي من حادثه اي اتفاق بيفته،قطعا توي جبهه جنگ با اسراعيل خواهد بود .اين صحبت هاي حاج احمد در حالي بود كه هنوزهيچ حرفي درباره ي

اعزام نيروهاي ايراني به لبنان زده نشده بود.

منبع:مي خواهم باتو باشم،به كوشش:علي اكبري ،ص 98

…تمام صحبت های من ،نتیجه دوسال وسه ماه حضور درمناطق غرب کشور،ازفردای شروع ماجراهای کردستان است….به خدا سوگند!

مادرغرب خودمان رابهآب وآتش زدیم تابتوانیم به مرز برسیم……

درباره حماسه مقاومت مظلومانه رزمندگان درغرب ،خوب است همین جا به عنوان نمونه عرض کنم.درجریان تصرف قله مرتفع «تته»درشب

چهارم عید سال 1360،درست درزمانی که دشمن فکرش راهم نمی کرد که درمنطقه ای کوهستانی وسردسیر،که قطر برف روی زمین گاه تا11متر

هم می رسد،نیرویی بتوان ارتفاعات رابگیرد ودر آن قله تته راآزاد کردیم. باتوجهبه این که هوای منطقه مه آلود بود وهلی کوپتر قادر نبود به بالای قله برود ،

بردارن ماروی قله فاقد کمترین امکانات بودند. آن ها نه جادر داشتند ونه کسیه خواب.حتی غذایی همبه آن ها نمی رسید.بااین وجود،به یمن مقاومت مظلومانه شان ،قله تثبیت شد.دراین حلمه ،ماپانزده شهید دادیم وجالب این که فقط چهار نفر ازاین پانزده نفر،براثر اصابت گلوله دشمن

رسیدند. یازدهنفر دیگر به دلیل شدت سرما ولغزندگی سطح یخ زده قله تته ،سقوط کردند وپیکر های پاک شان بر اثر اصابت به صخره های انتهای

دره ها ،پاره پاره شد.مقاومت بردارن مادرغرب تابه امروز ازاین قراربوده است .

منبع:می خواهم باتو باشم به کوشش:علی اکبری ص45